Τα χαρακτηριστικά που ξεχωρίζουν στο έργο του ποιητή της Θεσσαλονίκης και συγγραφέα Γιώργου Ιωάννου και ο ιδιαίτερος τρόπος με τον οποίο χειρίζονταν την αφήγηση, αποδίδοντας τα πάντα από την οπτική γωνία ενός και μόνο προσώπου χωρίς να είναι απαραίτητη η χρήση του πρώτου προσώπου, ξαναζωντανεύουν στο πλαίσιο της εκδήλωσης – αφιέρωμα του 2ου ΓΕΛ Θέρμης με τίτλο “ Γιώργος Ιωάννου: το δικό μας αίμα”. Η εκδήλωση θα πραγματοποιηθεί τη Δευτέρα 23 Απριλίου και ώρα 11.30 το πρωί στο χώρο του σχολείου με Κεντρικούς ομιλητές την Επίκουρη Καθηγήτρια του τμήματος Φιλολογίας του ΑΠΘ κ. Λένα Αραμπατζίδου, τον Επίκουρο Καθηγητή Φιλοσοφίας και Παιδαγωγικής του ΑΠΘ κ. Δημήτρη Κόκορη και τον Διευθυντή του 1ου Γυμνασίου Μίκρας Δρ. Βασίλειο Σαρρή. Στο πλαίσιο της εκδήλωσης μαθητές του σχολείου θα παρουσιάσουν δραματοποιημένα τρία κείμενα του συγγραφέα.
Λίγα λόγια για το Γιώργο Ιωάννου και το συγγραφικό του έργο:
Το συγγραφικό έργο του Γιώργου Ιωάννου ξεκινά στην αρχή με την ποίηση και μετέπειτα ασχολήθηκε με την πεζογραφία. Το 1954 εμφανίζεται στα γράμματα με την ποιητική συλλογή τα «Ηλιοτρόπια» και εννιά χρόνια αργότερα ακολουθεί η ποιητική συλλογή «Τα χίλια δέντρα». Στράφηκε οριστικά στην πεζογραφία το 1964 με μια συλλογή πεζογραφημάτων με τίτλο «Για ένα φιλότιμο» και αποτελούνταν από σύντομα κείμενα, τα οποία ο ίδιος ονόμαζε απλώς «πεζογραφήματα». Τα πεζά αυτά, με ασαφή καταρχήν τα όρια του είδους και του μεγέθους, εξελίσσονται σε άψογα διηγήματα στην Τρίτη συλλογή «Η μόνη κληρονομιά» (1974). Ο αφηγητής υιοθετεί το βλέμμα ενός εφήβου και σε πολλά κείμενα αναφέρονται προσωπικές εμπειρίες του ίδιου του συγγραφέα από την εφηβική του ηλικία, κατά τη διάρκεια του πολέμου, στη γενέθλια πόλη του, τη Θεσσαλονίκη. Στις ιστορίες του ο Ιωάννου εκφράζει ένα θλιμμένο παράπονο για τις ιδιοτροπίες της ανθρώπινης φύσης. Το κωμικό στοιχείο, παρ’ όλα αυτά, δε χάνεται, χάρη στα διδάγματα της καβαφικής ειρωνείας, που εφαρμόζει με επιτυχία ο συγγραφέας. Κάποια άλλα χαρακτηριστικά, όπως ο πυκνός λόγος και οι ξαφνικές, δραματικές αλλαγές, οφείλονται στην ενασχόληση του Ιωάννου με το δημοτικό τραγούδι, τα λαϊκά παραμύθια και τον Καραγκιόζη. Πιο συγκεκριμένα ο Ιωάννου ασχολήθηκε ιδιαίτερα με την παράδοση, κατέγραψε και εξέδωσε δημοτικά τραγούδια, παραμύθια και έργα του Θεάτρου Σκιών. Σχετικά με την νεοελληνική παράδοση δημοσίευσε τις εξής εργασίες: «Τα δημοτικά μας τραγούδια»(1970), «Μαγικά παραμύθια του ελληνικού λαού» (1966), «Παραλογές»(1970), «Καραγκιόζης» (1971-72), «Παραμύθια του λαού μας»(1973).
Ασχολήθηκε επίσης, με το θέατρο εκδίδοντας το 1981 ένα θεατρικό έργο για παιδιά «Το αυγό της κότας». Μετά τον θάνατο του εκδόθηκε το παιδικό ανάγνωσμα του «Ο Πίκος και η Πίκα». Επίσης, μετέφρασε και σχολίασε την «Ιφιγένεια η εν Ταύροις» του Ευριπίδη (1969), ΧΙΙ βιβλίο της Παλατινής Ανθολογίας με τίτλο «Στράτωνος Μούσα Παιδική»(1980), και το «Γερμανία» ιστορικό δοκίμιο του Τάκιτου (1981)Ακόμη επιμελήθηκε την έκδοση του Ημερολογίου του Φ.Σ.Δραγούμη (1984) με εισαγωγή, επιμέλεια και σχόλια δικά του.
Κύρια λογοτεχνική ενασχόληση όμως, του Ιωάννου υπήρξε η πεζογραφία, όπου καθιέρωσε ένα εντελώς προσωπικό ύφος και τρόπο γραφής, από το οποίο επηρεάστηκαν αρκετοί μεταγενέστεροι συγγραφείς. Τα κυριότερα πεζά του που εκδόθηκαν μέχρι το θάνατο του είναι: «Η Σαρκοφάγος» συλλογή πεζών με 29 κείμενα (1971), «Η μόνη κληρονομιά» συλλογή πεζών με 17 κείμενα (1974), «Το δικό μας αίμα» που βραβεύτηκε με το Πρώτο Κρατικό Βραβείο Πεζογραφίας το 1978, «Επιτάφιος Θρήνος» (1980), «Ομόνοια» (1980), «Κοιτάσματα» (1981), «Περί εφήβων και μη» (1982), «Εύφλεκτη χώρα» (1982), «Καταπακτή» (1982), «Η πρωτεύουσα των προσφύγων»(1984), «Ο της φύσεως έρως»(1986). Ο Αλέξης Κοτζιάς γράφει για τον Γ. Ιωάννου «Αυτή η αναγνωρίσιμη φωνή που ακούγεται μέσα από μια φυσική και αβίαστη γραφή, κατ’ επίφαση πηγαία, στην πραγματικότητα είναι επίμονα ψιλοδουλεμένη ως την τελευταία λέξη και συλλαβή».
Ιδιαίτερη, φυσικά, υπήρξε η σχέση του Γιώργου Ιωάννου με τη γενέτειρα του την Θεσσαλονίκη, όπως ιδιαίτερη ήταν η σχέση του Καρυωτάκη με την δική του πόλη της Πρέβεζα. Τα κείμενα του συνθέτουν ως σύνολο ένα εντυπωσιακό ψηφιδωτό της Θεσσαλονίκης και των ανθρώπων της, μέσα από την προσωπική, ιδιαίτερη ματιά του. Στα έργα του είναι εμφανής η ανησυχία του για την πόλη, τα μνημεία, τους ανθρώπους της. Στην «Πρωτεύουσα των προσφύγων»(1984) ο ίδιος γράφει: «Η πόλη αυτή, η Θεσσαλονίκη – που είναι κάτι άλλο από την Αθήνα και εκφράζει μια άλλη περιοχή και έχει άλλη ζωή, άλλη ιστορία, άλλο πνεύμα, που απορρέει από διαφορετικές ιστορικές και κοινωνικές διαδικασίες – πρέπει να γίνει περισσότερο σεβαστή από τους πνευματικούς ανθρώπους της, οι οποίοι μαζί με την υψηλή τέχνη τους καλά είναι να διασώζουν πότε πότε και μερικά δείγματα του παλμού της (…). Σιγά σιγά επιβάλλεται να αγγίξουμε τις πληγές μας. Να τα πούμε όλα και να τα πούμε τώρα και να μην αφήσουμε τίποτα…». Χαρακτηριστικό της τεχνικής του είναι ότι χρησιμοποιεί το διασπασμένο θέμα, δηλαδή, τα γεγονότα παρουσιάζονται κομμάτι κομμάτι και αποτελούν όλα μαζί σε συνδυασμό με τις σκέψεις και τα συναισθήματα του αφηγητή το έργο. Καταργείται με αυτόν τον τρόπο η κλασική μέθοδο της αρχής, του μέσου και του τέλους. Το τρίτο βασικό χαρακτηριστικό στην τεχνική του Ιωάννου είναι η χρήση του χρόνου και η ικανότητα του έχει ο συγγραφέας να πηγαίνει με ιδιαίτερη ευκολία από το παρόν στο παρελθόν και αντίστροφα. Αξίζει να σημειωθεί πως στην εκδήλωση του 2ου Γενικού Λυκείου Θέρμης θα παραβρεθούν ως τιμώμενα πρόσωπα μέλη της οικογένειάς του.
